Bazen yepyeni bir başlangıç, zamana bırakmaktan çok daha iyi bir çözümdür.
Uzun zamandır içimde bir his vardı. Karanlıktan gün ışığına çıkmaya çabalarken beni her defasında aşağıya çeken bir his. Ve yaptığım bu yeni başlangıç sayesinde bu hissin yavaş yavaş etkisini kaybedip yok olduğunu hissediyorum.
Evet, hayatımdan bazı insanları sildim. Ve evet bu sildiğim insanların içinde eski yazılarımda bahsedip o yerlere göklere sığdıramadığım en iyi arkadaşım da vardı. Fakat sizin düşündüğünüzün aksine hiç mi hiç mutsuz değilim. Aksine, mutluyum. Bu sonuca varmam biraz uzun zamanımı aldı ve bu uzun zaman zarfı içerisinde çoktandır içimde biriktirip de bir türlü dışarıya vuramadıklarıma karşı yenik düştüğüm, hissizleşene kadar ağladım zamanlar oldu ama artık öyle bir noktaya gelmiştik ki onun hakkında en ufak bir şeyi bile umursamaz olmuştum.
Uzun bir süre okuldakilerle de bazı problemlerim oldu, kimle olacağımı bilemedim ama artık şu arkadaşlık sıkıntılarım biraz da olsa geride kalmış gibi hissediyorum. Sınıftan takıldığım birkaç kişi var ve bana kesinlikle eskilerden daha iyi geliyorlar. Beni daha iyi anlıyorlar, bana daha yakınlar. Ama son yaşadıklarımdan sonra aramızdaki mesafeyi korumak ve fazla değer vermemek için çok fazla çabalıyorum.
Zaten bu yüzden bloğuma geri döndüm. Daha yolun çok başında olmama rağmen gün geçtikçe bir sürü şey öğreniyorum. Sonra günler biraz daha geçiyor, o doğru olduğunu sandığım şeylerin nasıl da yanlış olduğunu fark ediyorum.
Ve beni bu yanlışlar ve doğrular arasında sürükleyen hikayemi iyisiyle kötüsüyle yazmak, hatırlamak istiyorum. Çünkü tüm bunlar beni ben yapanlar.
Herkese yepyeni bir merhaba.
(Not: urlmi değiştirdim, hatırlar mısınız bilmiyorum ama ben birkirpiningunlugu .)
